زندگی مشترک دوقلوهای به هم چسبیده که یکی از آن‌ها در رابطه عاشقانه است

فاواپرس: کارمن و لوپیتا آندرید ۲۲ ساله، دوقلوهای به هم چسبیده مکزیکی تبار ساکن آمریکا هستند که به تازگی در یک برنامه اینترنتی از نحوه اداره زندگی اشتراکی خود به ویژه روابط عاشقانه‌شان گفته‌اند.

این خواهران دوقلو که از ۲ سالگی در ایالت کنتیکت ِ آمریکا زندگی می‌کنند، از دیواره‌ی قفسه سینه تا ناحیه‌ی لگن که ستون فقرات‌شان در آن جا به هم می‌رسد، به یکدیگر متصل هستند.

آن‌ها هر کدام ۲ دست اما تنها یک جفت پا دارند، به طوری که کنترل پای راست با کارمن و کنترل پای چپ با لوپیتا است.

این دو خواهر که انتظار می‌رفت بعد از تولدشان در سال ۲۰۰۲ بیشتر از ۳ روز دوام نیاورند، می‌گویند تلاش برای جدایی‌شان از یکدیگر یا به مرگ‌شان منجر می‌شد و یا سال‌ها قرارگیری تحت مراقبت‌های ویژه؛ به همین دلیل آن‌ها تصمیم گرفتند کنار هم بمانند و حالا به شکلی ماهرانه خود را با زندگی با یکدیگر وفق داده‌اند، از جمله نحوه‌ی اداره‌ی زندگی اشتراکی‌شان حالا که کارمن در رابطه عاشقانه است.

کارمن که حالا یک سال و نیم از شروع رابطه عاشقانه‌اش می‌گذرد، می‌گوید این رابطه برای همه‌ی آن‌ها فرآیندی آموزنده بوده است. 

او همچنین می‌گوید که شریک عاطفی‌اش شبیه به یک دوست نزدیک است و رابطه‌ی آن ها آنقدرها عاشقانه نیست و شریک عاطفی‌اش هم مشکلی با این موضوع ندارد.

کارمن و شریک عاطفی‌اش از طریق یک اپلیکیشن دوست یابی با یکدیگر آشنا شدند.

به گفته‌ی کارمن او در این اپلیکیشن دوست‌یابی درباره‌ی وضعیت خود صادق و صریح بود اما اذعان کرده بیان این موضوع در حساب کاربری‌اش «ناخوشایند» بود.

خواهرش لوپیتا اما به گفته‌ی خودش به داشتن هیچ گونه رابطه عاشقانه‌ای علاقه ندارد.

کارمن می‌گوید: «مسلماً می‌خواستم در مورد همه چیز شفاف و صادق باشم. برای همه‌ی ما فرآیندی آموزنده بود. به طور حتم باید درباره‌ی حد و مرزها با همدیگر صحبت می‌کردیم.»

کارمن به شوخی می‌گوید خواهرش اصلاً همراه خوبی برایش در این مسیر نبوده و لوپیتا نیز به شوخی می‌گوید که همیشه کارمن و شریک عاطفی‌اش را دست می‌اندازد.

به گفته‌ی کارمن او در فکر ازدواج نیست، چرا که تنها ۲۲ سال دارد اما به طور کلی نیز تمایلی به ازدواج ندارد.

کارمن و لوپیتا خود را معلول نمی‌دانند و می‌گویند وضعیت آن‌ها تنها زمانی یک معلولیت خواهد بود که خودشان آن را تبدیل به معلولیت کنند.

آن‌ها وقتی کوچک بودند سال‌ها تحت فیزیوتراپی قرار گرفتند تا یاد بگیرند چگونه به همراه یکدیگر از پاهای خود برای راه رفتن استفاده کنند و اولین قدم‌هایشان را در ۴ سالگی برداشتند.

پزشکان در فکر جدا کردن آن‌ها بودند، اما به این نتیجه رسیدند که این کار ممکن است خطرناک باشد، چون بسیاری از اندام‌های حیاتی این دو خواهر و همین طور قسمت تحتانی ستون فقرات‌شان با یکدیگر مشترک است.

وقتی از آن‌ها پرسیده شد که دل‌شان می‌خواهد از یکدیگر جدا شوند، پاسخ هر دو منفی بود چون حتی اگر عمل جداسازی هم خوب پیش می‌رفت، آن ها به باهم بودن بسیار عادت کرده‌اند، به همین دلیل لزومی به این کار نمی‌بینند.

وقتی صحبت از عمل جدایی پیش آمده بود، لوپیتا و کارمن از مادر خود پرسیده بودند: «چرا می‌خواهی ما را از وسط نصف کنی؟»

با این حال، لوپیتا به اسکولیوز یا کژپشتی (انحراف جانبی ستون فقرات) دچار است که به ریه هایش فشار می‌آورد. پزشکان می‌گویند ممکن است او به یک عمل جراحی برای برداشتن بخشی از ستون فقراتش نیاز پیدا کند یا به جای این کار، از کپسول اکسیژن استفاده کند. عمل اسکولیوز اگر چه جراحی چندان پیچیده‌ای نیست اما در مورد دوقلوهای به هم چسبیده این طور به نظر نمی‌رسد. این جراحی برای لوپیتا با خطر مرگ یا آسیب مغزی همراه خواهد بود.